AV-akkoord
En toen was er opeens een arbeidsvoorwaardenakkoord. Op 7 juli hebben de bonden aangegeven wat hun leden vonden van het onderhandelaarsresultaat van 31 mei. En bij alle bonden was het resultaat overduidelijk en min of meer gelijk. Ruim 90% van de leden stemde voor, ongeveer 5% tegen en 5% onthield zich van stemmen. Daarmee werd het onderhandelaarsresultaat een akkoord en kunnen we ermee aan de slag om het te gaan implementeren. Want dat vergt nog wel even wat tijd. Maar de aanspraken staan en de betaling ervan zal hoe dan ook volgen. Wel moeten de sociale partners de nodige details nog uitwerken en moeten ze het een en ander in de regelgeving verwerken. Ook moeten de bonden en Defensie verdere afspraken gaan maken, over bijvoorbeeld het toelagenstelsel, een Individueel Keuze Budget en vaste contracten voor soldaten en korporaals, niet zijnde van de Koninklijke Marine. Om nog maar te zwijgen van de grote hoeveelheid onderwerpen die nog wacht in de verschillende werkgroepen, waar de sociale partners afspraken over moeten maken, of überhaupt proberen om overeenstemming over te krijgen. En daar tussendoor fietsen nog alle andere veranderingen die er op til staan, zoals de aanpassing van het personeelssysteem, maar ook de invoering van het nieuwe pensioencontract per 1-1-2026. Meer dan genoeg te doen. In mijn ogen is een aantal zaken daarbij essentieel de komende maanden en jaren. Ten eerste en allerbelangrijkste is dat de sociale partners ook echt als sociale partners optrekken. We zullen gezamenlijk al die afspraken en veranderingen moeten maken en invoeren. Het continu bevechten van elkaar heeft daarbij geen enkele zin en werkt alleen maar averechts. Natuurlijk kan en zal het af en toe knetteren, maar dat is niet erg, dat gebeurt in de meeste partnerschappen. Als tweede is het erg belangrijk dat er openheid is, veel meer dan nu. Zowel bij het verstrekken van informatie tussen de partners als vanuit het overleg naar buiten. Transparantie zal het vertrouwen tussen en in de partners vergroten. En daar waar het even niet transparant kan, daar doen we het dan even niet. Als derde vind ik het belangrijk dat de partners gezamenlijk de prioriteiten stellen. Er ligt zoveel, dat kunnen we nooit allemaal tegelijk of op korte termijn oplossen. Prioriteiten stellen is een must en wel zo dat voor iedere partij belangrijke zaken aan bod komen. Iedereen moet de kans krijgen om aan te geven wat hij belangrijk vindt. Als vierde is het belangrijk dat iedereen zich in basis aan de regels houdt. Dat geldt zowel voor de huidige als voor de toekomstige, ook als die regels je niet welgevallig zijn. En als je wilt afwijken, doe dat dan in overleg, dat zorgt voor begrip, draagvlak en duidelijkheid. De afgelopen maanden en jaren is het op alle punten niet (zo) goed gegaan. Met alle zaken die op stapel staan en die nog zullen komen, gepland en onverwacht, kunnen we er maar beter voor zorgen dat de relatie beter wordt en dat we die goed houden. Dat kan het beste op basis van vertrouwen. Door de vier essentiële zaken die ik hierboven benoemde (samenwerken als partners, transparantie, gezamenlijk prioriteren en doen wat afgesproken is) goed uit te voeren zal het vertrouwen groeien en zal de samenwerking steeds gemakkelijker en wellicht natuurlijker gaan verlopen. En dat is hard nodig om alle items die komen gaan op tijd te kunnen oppakken en op te lossen. Al was het alleen maar om ervoor te zorgen dat het de volgende keer niet zo lang duurt om een arbeidsvoorwaardenakkoord te bereiken.
